Czas leczy rany?

No właśnie. Czy z czasem nasze rany same się zagoją czy jednak jest zupełnie odwrotnie i to co nas zraniło będzie towarzyszyć nam każdego dnia? Na to pytanie można odpowiedzieć na dwa sposoby. Ja postaram się to zrobić na przykładach ze swojego życia.

Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, mogę jednak śmiało powiedzieć, że czas nie leczy ran tylko przyzwyczaja do bólu. Zgodzisz się? Weźmy na warsztat mój dawny związek, który trwał ponad rok. Wszystko było okej, aż do momentu w którym coś zaczęło się psuć. Zacząłem zauważać coraz częstszy brak zainteresowania mojej dziewczyny naszą relacją, zaczęły pojawiać się jakieś niestworzone rzeczy i wymówki. Dla mnie było to coś strasznego, ponieważ strasznie się zżyłem i byłem mega szczęśliwy. Czego dowiedziałem się po miesiącu od momentu w którym zaczęło się psuć? Że znalazła sobie innego i mną się już znudziła. Teraz już mam to gdzieś i jakoś mnie to nie rusza, ale pierwsze dni po rozstaniu były najgorsze. Najgorsze jest to, że wstajemy rano i już nie ma takiej radości z całego dnia, nie ma dla kogo wstawać, nie ma dla kogo się uśmiechać,nie ma po prostu dla kogo żyć. Cholernie dziwne uczucie na samym początku, ale z czasem (no właśnie z czasem) się do tego przyzwyczajamy. i tu dochodzę do sedna sprawy - czas pozwala nam się przyzwyczaić do bólu, a odnośnie błędów czy porażek jakie odnieśliśmy, które spowodowały to jak się czujemy tylko nas wzmocnią. Dlaczego? To proste - wyciągniemy wnioski z naszych błędów i nie pozwolimy żeby nasz następny związek zaczął się psuć z podobnych powodów. Jak to się mówi: każdy jest mądry po szkodzie i dlatego błędy tak dużo nam dają.

Czas nie leczy ran, czas tylko przyzwyczaja do bólu.

Zawsze będą bawiły mnie sytuacje w których dwie osoby "dają sobie trochę czasu". O co chodzi? Już tłumaczę bardziej zrozumiale. Przyjmijmy, że jesteście w związku i w pewnym momencie zauważacie, że od jakiegoś czasu nie jest już tak super. I nagle z dnia na dzień wasza druga połówka zaskakuje was tekstem typu: "Skarbie, zróbmy sobie przerwę. Między nami jest źle i taka przerwa dobrze nam zrobi." - szczerze to nawet nie wiem jakbym zareagował jakbym takie coś usłyszał. Ale co jest w tym najbardziej zabawne to fakt, że wiele osób zgadza się na takie coś. Co się dzieje dalej to już możecie sobie sami odpowiedzieć - no bo jak ma się coś poprawić skoro problemy nie są rozwiązane (przecież czas sam ich magicznie nie rozwiąże, no chyba, że ja żyję w innym świecie).

Jeżeli jesteście w tym momencie w związku i coś zaczyna wam się sypać - nie uciekajcie od tego problemu, jeśli nic z tym nie zrobicie to prędzej czy później może skończyć się to tragicznie (tym bardziej nie zwlekajcie w sytuacji w której czujecie, że druga połówka to ta jedyna). Tak samo dotyczy się to tych, którzy chcą być w związku ale boją się reakcji drugiej osoby. Rodzice zawsze mi powtarzali: "co Ci szkodzi spróbować? Możesz tylko zyskać, a jeżeli druga osoba Cie odrzuca to znaczy, że nie była Ciebie warta". Oczywiście nie mówię tutaj o wbijaniu swojego ego na maksymalny poziom! A jeżeli macie problem z pozbieraniem się do kupy, ponieważ wasza druga połówka stwierdziła, że już was nie kocha to zachęcam do przeczytania mojej notki "Jak pozbierać się po rozstaniu" - wystarczy kliknąć tutaj.

Podsumowując ran nie da się zagoić, przynajmniej w moim przypadku. One pozostaną z nami do końca życia - tak jak blizny. Co ciekawe, na tym roku studiów miałem przedmiot "Psychologia poznawcza" i człowiek działa tak, a nie inaczej - negatywne emocje, uczucia i wydarzenia zawsze zapadną w jego pamięci i jeżeli będzie miał styczność z czymś podobnym w przyszłości to będzie z całych sił próbował zrobić wszystko żeby nie dopuścić do powtórki wydarzeń (ponieważ dobrze wie jak ostatnim razem się to skończyło).

A wy jak uważacie? Może mieliście w swoim życiu podobne sytuacje bądź dla was skończyły się trochę lepiej? Napiszcie swoje zdanie na ten temat w komentarzach, chętnie poznam wasz punkt widzenia.

_________________________