Nieudana miłość mojego życia

Rzadko wracam do przeszłości, szczególnie tej związanej z uczuciami. W życiu przyjąłem sobie jedną zasadę której trzymam się od tamtego momentu, aż do teraz. Jaka to zasada? Bardzo prosta. Nigdy nie wracaj do przeszłości, ona nie ma Ci nic nowego do powiedzenia. Trzeba się skupić na tym co jest i co będzie. Najprawdopodobniej na tym wpisie nie zakończę mojego wehikułu czasu, bo nie skończyłem na jednym związku. Jeżeli wpisy opisujące moje przeżycia wam się spodobają, to jestem w stanie napisać ich więcej. Jest to chyba najbardziej emocjonalny wpis jaki do tej pory wam przedstawiłem. Pisząc go aż łamało mi się serce, ale to chyba normalne jak wspominasz o kobiecie swojego życia która nie jest już jego częścią.

ZACZNIJMY OD POCZĄTKU

O czym tak właściwie dzisiaj chcę wam opowiedzieć? O jednym z moich byłych związków, który okazał się kompletną klapą. Zawsze dzieliłem związki na dwa rodzaje; poważne i te, które są przelotne i trwają dosłownie chwilę (do kilku miesięcy max). Jeżeli przetrwacie ze sobą parę miesięcy bez żadnych większych zgrzytów i rozstań to możecie mówić o czymś dużym. Chociaż nie zawsze, bo znam przypadki w których związki rozsypywały się po 2-4 latach (nie biorę pod uwagę małżeństw - to zupełnie inna bajka). Związek o którym będzie mowa był dla mnie czymś dużym, nigdy nie czułem się podobnie w swoim życiu. Ale po kolei.

JAK SIĘ ZACZĘŁO?

Poznaliśmy się przez internet. Kiedyś to było duże zaskoczenie - teraz jest już to normą. Nie mówię tutaj o żadnej apce pokroju Tindera i innych klonów. Zaczynałem dopiero swoją przygodę z blogowaniem, istniał tylko mój fanpage, bloga na którym teraz się znajdujecie jako tako jeszcze nie było. Umieszczałem sobie przemyślenia, rozkminy i dla wielu porady dotyczącego tego jak podchodzić do życia i jak sobie radzić w wielu sprawach. Było to dla mnie czymś nowym, nigdy nie sądziłem, że tyle ludzi będzie mnie czytało i czekało na każdy kolejny wpis. Odpowiadałem na każdą prywatną wiadomość od czytelników, większość tyczyła się zasięgnięcia porady, chęci usłyszenia tego, co ja myślę na dany temat. Nadal możecie do mnie prywatnie napisać o tutaj. Wracając, byłem już przyzwyczajony do takich wiadomości, do momentu w którym otrzymałem wiadomość od dziewczyny, która chciała mnie poznać, dowiedzieć się o mnie czegoś więcej niż z informacji dostępnych na fanpage. Powiedziałem sobie wtedy: "dlaczego nie?". 

POZNAWANIE SIĘ WZAJEMNIE

Zaczęliśmy pisać, dowiadywać się o swoich zainteresowaniach, pasjach i cechach charakteru. Nawet nie zauważyłem jak szybko zleciały 4 godziny ciągłego wymieniania wiadomości. Z nikim innym wcześniej się tak dobrze nie dogadywałem. Wiem, możecie powiedzieć, że miałem motylki w brzuchu i odwołując się do poprzedniego wpisu "nie widziałem wad drugiej osoby". Zgadzam się z tym, tylko motylki pojawiły się przy innej okazji. Przenieśliśmy się na mój prywatny profil, wymieniliśmy się numerami telefonów i pisaliśmy dobre paręnaście dni. Przy okazji zapomniałem wspomnieć, że była z okolic Opola, czyli idealnie dla mnie. Stwierdziłem, że już pora zaproponować spotkanie na żywo (ile można przecież klikać i gadać przez telefon). Zgodziła się.

NA ŻYWO BYŁO INACZEJ?

Pisałem już w innej notce o tym, że zza ekranu człowiek jest zupełnie inny, nie widzimy jego reakcji na rozmowę, jego emocji i tego jak się zachowuje. Mamy więcej czasu na przemyślenie odpowiedzi, tego jak chcemy to ubrać i kiedy taką rozmowę przerwać. W rzeczywistości nie możemy wymazać tego co powiedzieliśmy, nie ma przycisku usuń albo cofnij, okazujemy emocje i reakcje które dostrzega druga osoba. Nie posiadamy zasłony w postaci ekranu i odległości. Czy tutaj było podobnie? Nie, Ona była dokładnie taka sama w rzeczywistości jak i w okienku messengera. Pamiętam jak pierwszy raz zobaczyliśmy się na żywo. Ja osobiście zdębiałem i zamarłem. Widziałem jej zdjęcia, doskonale wiedziałem, że jest piękna.. ale sami wiecie, że zdjęcia nigdy nie oddają rzeczywistości. Wyglądała dosłownie jak anioł. Pomyślałem sobie wtedy: "ale mam szczęście, nie dość, że ma cudowny charakter to wisienką na tym wszystkim był wygląd". Skoro już piszę o wyglądzie, to odniosę się do wielu wiadomości w których pytacie na co zwracam uwagę u kobiet. Odpowiedź jest bardzo prosta: oczy. Nic bardziej nie oddaje i nie odzwierciedla duszy jak oczy, to w nich dostrzegasz całe wnętrze człowieka, to one pozostaną takie same na starość, gdy ciało już nie będzie wyglądało tak jak za czasów młodości. W oczach można dostrzec prawdę i kłamstwo. Jak później rozmawialiśmy o tym jak pierwszy raz się zobaczyliśmy, to sama się przyznała, że też ją zamurowało. Ale koniec o tym, wróćmy do historii bo jak zawsze się rozpisuję na różne tematy. Kupiłem duży bukiet róż z sekretną karteczką schowaną w środku (nie powiem wam, co było tam napisane - tajemnica, mam nadzieję, że rozumiecie). Nasze pierwsze spotkanie trwało dobre parę godzin, po czym odwiozłem ją do domu. Pod samym domem już przy pożegnalnym przytulasie spojrzałem jej w oczy, jakoś jej nie ciągnęło do drzwi wejściowych, była chwila wymiany wzroku i myśli. Pocałowaliśmy się.

MOTYLKI W BRZUCHU

Nie było dnia w którym nie zamieniliśmy słowa, nie wysyłaliśmy sobie wiadomości na dzień dobry i dobranoc. Strasznie się do tego przyzwyczaiłem, było mi z tym dobrze, w końcu miałem dla kogo codziennie wstawać. Staliśmy się parą. Po paru tygodniach miałem takie dziwne uczucie, sam nie wiem jak to opisać. Po prostu wiedziałem, że to jest ta jedyna kobieta dla której bije moje serce. Nie interesowały mnie już inne, liczyła się tylko Ona.

NASZE RELACJE

Po paru miesiącach dosłownie nic się nie zmieniało, dogadywaliśmy się tak samo jak na początku. Był czasem zgrzyty i kłótnie jak to w związkach. Nie spotkałem jeszcze związku pozbawionego kłótni, skoro radzicie sobie jak jest dobrze, to poradzenie sobie w cięższych chwilach tylko was wzmocni. Była tylko jedna taka poważniejsza kłótnia po której nie odzywaliśmy się do siebie parę dni, ale w końcu wszystko wróciło do normy. Zaczęliśmy również odkrywać swoje wady i nic w tym złego. Nikt nie jest idealny. Nauczyliśmy się z nimi żyć i nam to nie przeszkadzało. Akceptacja była na najwyższym poziomie.

POWAŻNY ZWIĄZEK?

Padła propozycja mieszkania razem. Nie wypaliło z różnych względów, ale nie z tego, że tego nie chcieliśmy. Postanowiliśmy przedstawić się wzajemnie swoim rodzicom. Wiecie jak to rodzice, zawsze są ciekawi co tam u nas słychać, czemu się tym nie podzielić? Zdałem sobie sprawę, że to już nie jest taki najzwyklejszy związek, który widuje się na ulicach albo w gimnazjach czy liceach. Nie widzieliśmy świata poza sobą. Chyba przeszliśmy na wyższy poziom.

AŻ DO MOMENTU..

Jak z każdym kolejnym miesiącem coś zaczęło się psuć. Do dzisiaj nie wiem z jakiego dokładnie powodu, będzie mnie to męczyło do końca życia. Nigdy nie dowiedziałem się "dlaczego to się stało? Co poszło nie tak?". Zaczęliśmy się mniej dogadywać, spędzać z każdym tygodniem coraz mniej czasu, nie wiem, po prostu nie potrafię wytłumaczyć dlaczego. Zacząłem odczuwać, że jestem odpychany z jej życia. Próbowałem miliona sposobów żeby jakoś do niej dotrzeć, zrozumieć o co tak naprawdę chodzi. Zacząłem mieć jedno z najgorszych podejrzeń; może ma kogoś innego, kogoś lepszego niż ja? Chujowe uczucie i nikomu go nie życzę. Potrafi dosłownie dobić człowieka aż do samej ziemi.

CHCIAŁEM TYLKO ZROZUMIEĆ

Nasze wspólne problemy zaczęli zauważać znajomi, którzy się o nas martwili. Im też nie potrafiłem wytłumaczyć co tak naprawdę się dzieje, a moja druga połówka w ogóle o tym nie rozmawiała. Tak jakby temat nie istniał. Nasz związek zaczął się sypać. Nie potrafiłem tego uratować angażując się sam w całą naprawę. Nie wiem czy jesteście sobie w stanie wyobrazić jak się czułem widząc, że powoli zaczynam tracić kobietę swojego życia. Nie ma słów które mogą opisać emocje towarzyszące całej tej sytuacji. Było chujowo.

DEFINITYWNY KONIEC?

Zadzwoniła do mnie, że musimy się pilnie spotkać, bo ona już tak nie może. Natychmiast się ubrałem i popędziłem samochodem do miejsca spotkania. Do teraz pamiętam to wszystko co się wydarzyło, jakby to było wczoraj. Podszedłem do niej, usiadłem i zapytałem "co się z nami dzieje?". Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Przytuliłem ją do siebie, widziałem po niej, że jest jej cholernie trudno. Mi zresztą też. W środku mnie z każdym kolejnym słowem czułem jakby ktoś rozrywał moje serce na kawałki. Ze łzami w oczach mówiła, że sama nie wie dlaczego przez te ostatnie tygodnie przestawała coś do mnie czuć, dlaczego zaczynałem być dla niej ciężarem, dlaczego już tak bardzo ją nie interesowałem. Nie chodziło tu o to, że miała kogoś na boku - absolutnie nie. Mogę posłużyć się metaforą, chyba całe iskry i ognisko które było między nami, ktoś oblał wiadrem wody i zostały tylko niedopalone drewna, które powoli gasły, jedno za drugim. Próbowałem jakoś to rozżarzyć, bez skutku. 

TO KONIEC.

Rozmawialiśmy długo, siedząc w rozsypce. Podczas tego czasu niejednokrotnie proponowałem różne rozwiązania problemów, mając nadzieję, że wszystko może być tak jak było na początku. Chyba nie potrafiło do mnie dojść to, że tego nie da się uratować. Nie chcę pisać całego dokładnego przebiegu rozmowy, jest to dla mnie strasznie prywatna rzecz i cholernie trudno mi to wspominać. Już teraz mam przeszklone oczy. Serce zostało całkowicie złamane w momencie w którym wstaliśmy z ławki, chwyciliśmy się za ręce i patrząc sobie w oczy, powiedziałem, że rozumiem i szanuję jej decyzję, że kocham ją całym sercem i zawsze tak będzie. Zrozumiałem jednak, że nikogo nie można zmusić do miłości. Rozpłakała się i powiedziała, że to co przeżyła będąc ze mną to najlepsze chwile w jej życiu. Przytuliła mnie i odwróciła się idąc szybkim krokiem z rozmazanym makijażem. Ja stałem dobre parę minut jak słup. Miliardy myśli przechodziły w tamtym momencie przez głowę. Moje serce było przecięte na pół.

TRZEBA ŻYĆ DALEJ...

Czy się da? Nie. Przynajmniej nie od razu. Tyle miesięcy byłem przyzwyczajony do tego, że ktoś codziennie czeka na wiadomość, że ktoś mnie kocha i martwi się o mnie w każdej minucie. Nagle to wszystko straciło sens. Nic mi nie pomagało, ani znajomi, ani rozrywka, dosłownie nic. Zaczęło być inaczej w późniejszych fazach. Jeżeli też macie, uważacie, że będziecie mieli lub mieliście taki problem - przeczytajcie o tym, jak pozbierać się po rozstaniu.

Nie winię jej i nigdy nie będę na nią zły. Jesteśmy tylko ludźmi, widocznie jej serce straciło chęć bicia dla mnie. Do dzisiaj będę wspominał nasze cudowne chwile, także to, że potrafiła wywołać codziennie uśmiech na mojej twarzy, że miała gdzieś wszystkie opinie innych ludzi o naszym związku. Cudowna kobieta o pięknych oczach i jeszcze piękniejszej duszy. Na zawsze w moim sercu.

MIŁOŚĆ? CZY TO DLA MNIE?

Po paru miesiącach postanowiłem naprawić swoje serce i spróbować miłości kolejny raz. Żadnej kolejny związek nie był taki jak ten o którym jest wpis. Nie wiem, czy to ze mną jest problem, nie wiem. Po prostu po jakimś czasie wszystko się psuło, nie potrafiłem zaangażować się tak mocno jak kiedyś. Bolesne przeżycie dawało o sobie znać. Zacząłem zauważać, że to ja zaczynam ranić. Postanowiłem zostać singlem i być może poczekać na wybrankę lub sytuację w której moje serce będzie biło tak samo mocno jak kiedyś. Ale czy taka chwila kiedykolwiek nadejdzie? Nie wiem.

Mieliście podobną sytuację bądź historię w swoim życiu? Napiszcie w sekcji komentarzy pod tym postem. Dziękuję, że wytrwaliście również do tego momentu. To dużo dla mnie znaczy.